Kauczuk, popularnie nazywany także gumą, jest niezwykle ciekawym tworzywem, które zrewolucjonizowało wiele aspektów naszego życia. Materiał ten posiada długą i bogatą historię – już starożytne plemiona rdzennych Amerykanów, a mianowicie Olmekowie, stosowali go w swoich wyrobach, produkując proste piłki przeznaczone do ceremonialnych gier. Inne plemiona przechwyciły kauczuk, znajdując dla niego bardziej praktyczne zastosowania, jak choćby impregnacja ubrań. Żywica kauczukowa pozwalała na zmianę zwykłej odzieży w wodoodporną, co było nieocenione w ciepłym i deszczowym klimacie Amazonii.
Kauczuk w rękach Europejczyków – jak wyglądał postęp?
Największych przełomów w odkrywaniu unikalnych właściwości kauczuku dokonali jednak Europejczycy. Obserwując niespotykane dotychczas cechy tego materiału, jak choćby sprężystość i elastyczność, byli oni w stanie znaleźć dla niego wiele zastosowań na Starym Kontynencie. Mając dostęp do bardziej zaawansowanych narzędzi oraz lepszych warunków pracy, kolonizatorzy skupili się na tym, aby na drodze prób i błędów wykorzystać pełen potencjał tego tworzywa. Warto wspomnieć o tym, że naturalny, surowy kauczuk posiada swoje ograniczenia – jest on wyjątkowo lepki, a w niższych temperaturach twardnieje. Pomimo tego, został on użyty między innymi w produkcji płaszczy przeciwdeszczowych lub jako gumka do gumowania.
Największy przełom w technologii kauczukowej!
Kluczem do udoskonalenia kauczuku była jednak jego prawidłowa obróbka. Proces, który dziś określamy mianem wulkanizacji, został po raz pierwszy zastosowany przez Charlesa Goodyeara, amerykańskiego wynalazcę, żyjącego w XIX-wiecznej Filadelfii. Postanowił on zmieszać kauczuk i siarkę, a następnie poddać uzyskany preparat obróbce termicznej. Efekt eksperymentu był zdumiewający, gdyż guma zachowała swoje pierwotne właściwości, stabilizując jednak swoją gęstość i stając się o wiele wytrzymalszą. Proces ten dał początek tworzywu, które znamy dziś – trwałemu i rozciągliwemu kauczukowi o uniwersalnym zastosowaniu.
